چه غمگین وچه دلگیرم

           خدا داند که از دنیای خود سیرم

          زمانی می رسد شاید...

             که من از غصه می میرم

آسمان تاریک

به زلالی یقین

به تمنای دلی آشفته

دل بی جوش وخروش

دل گمگشته میان ملکوت

تیک تاک گذر عمر دروغ

پای فواره ی بی جان سرود

کوچه های سرد و بی نور سکوت

در خیالاتی عبث

ساز زیبای ترنم گاه عشق

بر در راز بهشت

هر صدایی در حضور مبهم پیدا شدن

هر نگاهی در غروبی یخ زده

در کمین گاه عبث رسوا شدن

آه بی سواد شدن

کاش می دیدم در اوج سکوت

چه کسی شعر مرا

                      به اسارت می برد

                     و مرا با همه ی خستگی ام

       پی تنهایی شب

با غم ودرد و سزا می آزارد

زندگی رسم ناخوشایندی است رفتنت مثل روز"روشن بود

اینکه باور نکردمش هرگز همه اش از حماقت من بود

                                                           عمری اندیشه ی تو رفتن بود یک مسافر کنار این جاده

                                                          گرچه عشق از نگاه ساده ی من با تو عمری نفس کشیدن بود

زندگی یک دروغ تکراری"تهمت سیب وگندم وآدم

مثل گرگی که جرمش سنگینش طفل نادیده را دریدن بود

                                                            وقت رفتن چقدر تنها بود زن زیبای اینور جاده

                                                           فکر دل کندن از نگاه تو مثل آتش به جان خرمن بود

عاشقت بودم ونفهمیدی"نه مقصر تو نیستی وقتی

دل خطا کرد ومن نفهمیدم"با من این سر سپرده دشمن بود

                                                          مثل سودابه میشود گاهی پشت پا زد به هر دلی اما

                                                         آخر شاهنامه می فهمی که سیاوش چه پاکدامن بود

^{من ، تو : ما یادت هست ؟}

^{ولی تمام شد حالا چی ؟}

^{تو ، او : شما من هم به سلامت}

من همونم که همیشه غم و غصه‌م بیشماره 
اونی که تنهاترینه، حتی سایه هم نداره 

این منم که خوبیام‌ رو کسی هرگز نشناخته 
اون که در راه رفاقت همه‌ی هستی‌شو باخته 

هر رفیق راهی با من دو سه روزی همسفر بود 
ادعای هر رفاقت واسه من چه زودگذر بود 

هر کی با زمزمه‌ی عشق دو سه روزی عاشقم شد 
عشق اون باعث زجر همه‌ی دقایقم شد 

اون که عاشق بود و عمری از جدا شدن می‌ترسید 
همه‌ی هراس و ترسش به دروغش نمی‌ارزید 

چه اثر از این صداقت، چه ثمر از این نجابت 
وقتی قد سر سوزن به وفا نکردیم عادت

دختری که ارزش خودشو

      تو ماشین پسرا میدونه

از نظر پسرا هم فقط ارزش تختخواب رو داره

نه چیزه دیگه ای

ارزش خودتون رو بیشتر از این بدونید

یک رابطه واقعی اونی است...

             که بتوانید هر چیز و همه چیز را به

           همدیگر بگویید..

              نه رازی و نه دروغی..

بیا وقتی برای عشق،هورا می کشد احساس
به روی اجتماع بغض حسرت،گاز اشک آور بیاندازیم
بیا با خود بیاندیشیم
اگریک روز تمام جاده های عشق را بستند؛
اگر یک سال چندین فصل برف بی کسی بارید؛
اگر یک روز نرگس در کنار چشمه غیبش زد؛
اگر یک شب شقایق مرد؛
تکلیف دل ما چیست؟

و من احساس سرخی می کنم چندیست
و من از چند شبنم پیش در خوابم
نزول عشق را دیدم
چرا بعضی برای عشق،دلهاشان نمی لرزد؟
چرا بعضی نمی دانند که این دنیا
به تار موی یک عاشق نمی ارزد؟

چرا بعضی تمام فکرشان ذکر است
و در آن ذکر هم یاد خدا خالیست؟
و گویی میوه اخلاصشان کال است
چرا شغل شریف و رایج این عصر رجالیست؟
چرا در اقتصادِ راکدِ احساسِ این مکاره بازاران
صداقت نیز دلالیست؟

عاشق که بشی حالت میشه مثله من

مثله من که آرامش ندارم یه روز

تنهامیشی ازتنهایی دق میکنی

عشقت میره و میگه بمون و بسوز

عاشق که بشی حالت میشه مثله من.مثله من که زندونم اتاقم شده

توی تاریکی میشینی و میفهمی اون حرفایی که از عشق میزنن بیخودن

هرروز از غم دوریش عذاب میکشم هرروز زندگیم از روز قبل بدتره من هیچوقت نباید عاشقش میشدم این عشق آخر آبرومو میبره

عاشق نشو ای دل باتنهایی سرکن

حالم رو میبینی حرفام رو باورکن

عاشق نشو ای دل عاشق شدن درده میسوزی میمیری این دنیا نامرده

از وقتی که من عاشق شدم زندگیم مثله جهنم شد و توش گم شدم

اون لیلی مجنون توی قصه شد اما من اسیر حرف مردم